روان شد اشک یاقوتی ز راه دیدگان اینک

ز عشق بی نشان آمد نشان بی نشان اینک

ببین در رنگ معشوقان نگر در رنگ مشتاقان

که آمد این دو رنگ خوش از آن بی رنگ جان اینک

فلک مر خاک را هر دم هزاران رنگ می بخشد

که نی رنگ زمین دارد نه رنگ آسمان اینک

چو اصل رنگ بی رنگست و اصل نقش بی نقشست

چو اصل حرف بی حرفست چو اصل نقد کان اینک

تویی عاشق تویی معشوق تویی جویان این هر دو

ولی تو توی بر تویی ز رشک این و آن اینک

تو مشک آب حیوانی ولی رشکت دهان بندد

دهان خاموش و جان نالان ز عشق بی امان اینک

سحرگه ناله مرغان رسولی از خموشانست

جهان خامش نالان نشانش در دهان اینک

ز ذوقش گر ببالیدی چرا از هجر نالیدی

تو منکر می شوی لیکن هزاران ترجمان اینک

اگر نه صید یاری تو بگو چون بی قراری تو

چو دیدی آسیا گردان بدان آب روان اینک

اشارت می کند جانم که خامش که مرنجانم

خموشم بنده فرمانم رها کردم بیان اینک